Rutin aşı günlerimizden biriydi. Öğlen olmuş, ikinci köye geçmiştik. Camiden isimleri anons yaptırıp, hemen yan taraftaki ağaçların altına geçtik. Bulduğumuz bir klimi serdik yere. Hava sıcaktı, ama püfür püfür serince rüzgar esiyordu. Hazır daha kimse gelmemişken, hafifçe yana devrildim. Gözlerimi kapadım. Bir güzel kendimden geçmişim, uyumuşum.
Ufaktan bir gürültü duyup açtım gözlerimi. Ne göreyim? Etrafımda 25-30 tane çocuk meraklı gözlerle beni izliyordu. Aralarından bir tanesi arkadaşına seslendi “Gel, doktor uyuyor!”. Meğer çocuklar hiç uyuyan doktor görmemişler. O anda köyün yıldızı ben olmuştum, sahnedeydim. Hafif de göbeğim açıktı. Tam star havasındaydım yani. Hiç bozuntuya vermeden doğruldum “Goodmorning children” dedim. Bu sefer afallama sırası onlardaydı. Yüzüme bakakaldılar. Ardından hemen patlattım lafı “ Dağılın bakayımmm!” :) kimsecikler kalmadı etrafta, işimin başına döndüm…